Decal Digitale Communicatie

Werken van Marianne en Jos Wolthaus bij Galerie Kolff

Bij Galerie Kolff in Zoeterwoude Dorp is vanmiddag een expositie geopend met werken van het in Leiden wonende echtpaar Wolthaus. Naast prachtige zwart-wit foto’s van Jos, de verfrissende combinatietechnieken van Marianne met abstracte textiele vormen, uitgevoerd met delen van zwart-wit foto’s in combinatie met spannende kleurvlakken.

Duurzame kunst, zo kunnen wij het rustig stellen,want alles valt onder het hergebruik van oude, vaak afgedankte materialen die belangrijke aspecten leveren aan de essentie. De bezoekers krijgen werken voorgeschoteld die de aandacht op de één of andere manier blijven trekken. De uiterst gedetailleerde uitvoering laat je niet los. Steeds meer is te zien in de textiele weefsels die juist in die landelijke en rustiek gelegen boerderij van Galerie Kolff perfect tot hun recht komen.
Ook rust straalt uit de mooie stukken van Jos en Marianne Wolthaus die in Zoeterwoude Dorp geen onbekenden zijn.  In de periode van 1979 tot 1995 was Jos predikant in Zoeterwoude Dorp. Het oecumenische gedachtegoed met vergaande samenwerking tussen de diverse geloofsovertuigingen, paste prima in de ideeën die Jos en Marianne ook internationaal hadden opgedaan.

Nu, na 17 jaar afwezigheid weer terug in Zoeterwoude Dorp met een prachtige expositie. Nadat Jos in 2006 met emeritaat was gegaan, werden de altijd latent aanwezig kunstzinnige invalshoeken weer opgezocht. Marianne zette zich weer aan het weven en ging zich bezighouden met het verwerken van duurzame kunststof objecten in textiele weesfels. Daarbij ontdekte zij met name de zwart-wit fotografie. Ook Jos pikte de draad op en ging studeren aan de Fotoacademie te Amsterdam.
De fotografische zwart-wit werken van Marianne Wolthaus-de Ridder zijn typerende macro-opnames met een heel specifieke dieptescherpte. Alles wat je maar kunt bedenken dat refereert aan textielverwerking, zoals knopen en spoeltjes is met de nodige lichtinval heel minutieus en met behoud van materie vastgelegd.

Achter de collages van textiele weefsels van Marianne Wolthaus zit een ander verhaal. Duurzaamheid is daarin een heel belangrijke drijfveer. De details van de elementen vormen een ontdekkingsreis waarbij wegdromen is toegestaan zodat de achterliggende diepere betekenis ontdekt kan worden. De door Jos tijdens zijn studie afgedankte zwart-wit foto’s zijn als kleine reepjes genaaid aan het textiel. Een onmiskenbaar verrassend zoekplaatje en boeiend onderwerp waarin steeds meer te ontdekken is. De Zeeuwse kust en Regenboog lijken monotoon maar door het selectief inzetten van kleine kleurvlakjes komen er fantastische beelden naar voren. Ook die kleurvlakjes bestaan uit hergebruikt fotomateriaal dat normaal gesproken dienst doet voor het kalibreren van digitale fotoapparatuur en printers. Traditionele technieken met digitale invloeden.

Een sterk grafisch contrast is aanwezig in de werken van Jos Wolthaus die manoeuvreert tussen het lichtste wit en het donkerste zwart. Alle beelden behelzen een achterliggende boodschap, welke direct bij de toeschouwers komt bovendrijven. Krachtig aanwezige werken waarop de omgeving van het Leidsche LUMC en het project Achter de Ramen, waarin zeer toepasbaar verwerkt een oud raam (dat bij het grof vuil vandaan werd gehaald) met daarop beelden van gebody painte dames achter vensterglas.

De expositie in Galerie Kolff is te zien tot en met 30 september 2012. De openingstijden zijn op zaterdag en zondag van 14.00 – 17.00 uur of na telefonische afspraak. Het adres van Galerie Kolff is Noordbuurtseweg 2, Zoeterwoude Dorp. Het telefoonnummer is 071 – 5801458.

Voor meer beelden van de werken van Marianne en Jos Wolthaus klik hier.

Jos en Marianne Wolthaus

Jos groeide op in Oegstgeest en had van jongs af aan belangstelling voor antiek, kunst, literatuur en archeologie met vooral het zoeken naar de achterliggende boodschap van de scherven. Studeerde theologie en pedagogiek in Amsterdam. Marianne werkte op het vormingscentrum Oud Poelgeest in Oegstgeest en gaf lessen in textiele vorming. Ondermeer spinnen, kleuren, weven en zij maakte prachtige wandkleden. Eind jaren 60 vertrok het gezin naar Berlijn waar de studie werd voortgezet en de handel in antiek voldoende opbracht om in het levensonderhoud te voorzien.
Terug in Nederland werd Aarlanderveen de plek waar de kandidaat predikant zijn studie afrondde. In 1979 kwam het gezin naar Zoeterwoude Dorp, op dat moment één van de meest vooruitstrevende gemeenten op het gebied van het oecumenische gedachtegoed. En dat was predikant Jos als geen ander op het lijf geschreven, die voor die tijd best wel vernieuwende ideeën op kerkelijk gebied had. Die ruimte was er in Zoeterwoude volop en hij werkte nauwgezet samen met de andere kerkgenootschappen.
In 1995 namen Jos en Marianne afscheid van Zoeterwoude en tot zijn emeritaat in 2006 is Jos predikant geweest in Leiden.
Maar het verhaal gaat verder want ook nu nog wordt er door Jos en Marianne pastoraal werk gedaan en staat Jos zo af en toe op de kansel. Tussentijds is Jos zich verder gaan ontwikkelen in de fotografie, zijn ultieme passie vanuit het verleden en hij ging weer studeren aan de Fotoacedemie in Amsterdam. Dit met verbluffende resultaten, zie daartoe zijn beelden van ondermeer frivool gebodypainte dames achter vensterglas. Deze zijn te zien bij Dirk en Annemarie Kolff in Zoeterwoude.
De passie van Marianne, naast al het pastorale werk, is altijd de ondersteuning van man Jos geweest alsmede de zorg voor de kinderen. Een bijzonder belangrijke opdracht laten we daar duidelijk over zijn. Het kunstzinnige met textiele weefsels is een periode latent aanwezig geweest maar bloeit nu weer helemaal op. Naast de verfrissende textiele vormen met kunststof objecten wordt ook met zwart wit beelden heel specifiek en nauwkeurig materialen, die verbonden zijn met textiele stoffen, prachtig in beeld gebracht. De detaillering is schitterend en in zwart-wit komen deze foto’s prachtig tot zijn recht. Terug naar de Grote Zoeterwoudse polder waar de geweldige drive van Jos en Marianne nu weer te zien is.

Creatieve fleurige bladeren startsein voor Haagse verduurzaamheid

Wethouder Sander Dekker van Den Haag nam vanmiddag op het Nachtegaalplein in de Haagse Vogelwijk het boekje Vogelwijk Den Haag in ontvangt. Dit tijdens de festiviteiten rond het tweede lustrum van de Bomencommissie Vogelwijk.

Een prachtige uitgave die als subtitel meekreeg Natuur in en rond een tuinstad, een ontdekking die is opgedragen aan de nestor van de Bomencommissie Henk Bos die in 2009 overleed.
Met de spraakmakende show van kunstenaar Lichel van den Ende en zijn gevolg werd dit alles een middag om nooit meer te vergeten.

Duurzame bladeren gedecoreerd en sommige voorzien van gedichten zijn het symbolische startsein van de verduurzaming van de Hofstad. Verwerkt in de wondere wereld van draagbare objecten waar juist Lichel van den Ende zo speciaal in is. Diverse sympathisanten zorgden ervoor dat de bladeren keurig versierd werden en een onderdeel werden deze verduurzame streetperformance.
Dit alles lukte perfect want het resultaat was schitterend om te zien in de straatkunst die uitsluitend en alleen kunstenaar Lichel van den Ende kan bedenken.

De Bomencommissie Vogelwijk bestaande uit Anneke van den Bogerd, Lydia Conens, Clara Visser en Marijke de Waard kunnen terugzien op een historische dag die vanaf nu de verduurzaming hoog op het politieke lijstje van de Hofstad heeft staan. Want de bladeren van Lichel van den Ende zijn uiterst duurzaam.

De invalshoek van wethouder Sander Dekker was nu niet bepaald de meest ideale want dit alles kwam er tussendoor vanwege de VVD-campagne voor de Tweede Kamer verkiezingen. Daar scoorde hij zeker niet op bij de bewoners van de wijk. Maar hij zou de wandelingen gaan doen die in het boekje werden vermeld.
Het allerbelangrijkste is dat ook nu kunst en cultuur in samenwerking met groene verduurzaming in elkaar overgaan. Een heel duidelijk signaal is afgegeven.

 Meer beelden ziet u hier

Ode aan de Bomen

Wearable Art & Designer Lichel van den Ende brengt het groene aspect van stedelijke verduurzaming in ’s-Gravenhage weer helemaal in de belangstelling.
Met versierde bladeren, door diverse sympathisanten vervaardigd, wil straatkunstenaar Lichel van den Ende deze als onderdeel van ecologische processen op diverse unieke kostuums inzetten tijdens de opening van het Lustrum “Ode aan de Bomen” op het Nachtegaalplein op zondag 2 september om 15.00 uur.

Bladeren versieren om nooit te vergeten. Met een illustratie, een gedicht of andere kunstuitingen, maar wel met een knipoog naar het groen. Immers, bladeren aan de bomen geven mensen zuurstof en het gedeelte fijnstof wordt via de bladeren weer opgenomen. Een volledig natuurlijk proces, maar dan moeten we wel over voldoende bomen beschikken.
De Europese Commissie heeft ‘Routekaart klimaat 2050’ geïntroduceerd, dat wordt ondersteund door alle EU landen gezamenlijk. Dit alles om gefaseerd te komen tot een reductie van 80% van de broeikasemissie ten opzichte van 1990. Sinds de politiek de koolstofarme economie heeft ontdekt komt ook de handel in CO2 emissies, dat geld kan opleveren, van de grond.
Maar de politiek gaat aan een heel groot aspect voorbij en dat is de evolutie van de aarde waarbij opwarming een natuurlijk proces is.

Een prachtig voorbeeld over stedelijke verduurzaamheid is het werk van collega kunstenaar Joseph Beuys (1921-1986), die met conceptuele kunst iets unieks neerzette. Dit werk heeft nu absoluut wereldwijd een voorbeeldfunctie. Tijdens Documenta 7 (1982) in het Duitse Kassel startte Beuys, die altijd onafscheidelijk gezien werd met zijn vilten hoed en medeoprichter was van de ecologische partij Die Grünen, het project 7000 Eichen. 7000 Eiken werden in een tijdsbestek van 5 jaar in Kassel en omgeving door vrijwilligers geplant. Dit tezamen met een stenen basaltblok ter bescherming. De jonge aanplant moest beschermd worden maar tevens was dit ook een symbolisch gebaar tegenover de andersdenkenden.

Doel was de stedelijke verduurzaming op milieugebied met artistieke invloeden te bewerkstelligen. Het was in die tijd een bijzonder omstreden project wat Joseph Beuys lanceerde. Hij bleek zijn tijd ver vooruit want de eiken bepalen nu, dertig jaar later, in grote mate het stadsbeeld en de bomen zijn een vast gegeven op kaarten met alle informatie van aanplantdatum. De moeizame groene invalshoeken van toen zijn heden de optimale verduurzaming die zijn visie eeuwig zullen doen uitstralen. De stad Kassel (Hessen) staat trouwens met het Wilhelmshöhe Bergpark op de nominatie om in 2013 als Werelderfgoed (UNESCO) aangemerkt te worden.

Met deze opvallende draagbare objecten wil Lichel van den Ende in de stad Den Haag de aandacht richten op verduurzaming door middel van het plaatsen van bomen. Of de Hofstad daarin slaagt, blijft vooralsnog een vraagteken. Vooraanstaande politici die ons land bestieren blijken echter nog steeds niet het verschil tussen bomen uit Brazilië en hout voor de papierindustrie, dat zonder ecologische problemen volledig gecontroleerd wordt ingezet, te kennen.
Wellicht dat deze Ode aan de Bomen met het prachtige werk van Lichel van den Ende bijdraagt tot een politieke bewustwording van de stedelijke verduurzaming in de Residentiestad.

Meer beelden ziet u hier

Artistieke grootmeesters in de zeefdrukkunst

Terwijl de katten hun prooi als triomf laten zien die in het immense maïsveld voor de veranda werd gevangen zakt de zon met een rode gloed onder. Inspirerend en rustgevend terwijl de wind door de bomen ruist en de maïskolven doet bewegen. Terloops brengen ook de vogels nog even hun laatste lied van de dag ten gehore.
Diep weggedoken in de natuur, ver weg van alle dagelijkse beslommeringen. Juist die ruimtelijke en landelijke rustieke omgeving werkt zinnenprikkelend met creatieve ideeën voor de twee unieke kunstenaars.

Het zijn Peter Donkersloot en Rob Nederlof die de laatste zes jaar samen intensief bezig zijn om de grenzen van de creativiteit met behulp van zeefdruktechnieken op te zoeken. Vernieuwend is de combinatie van die twee vijftigers die elkaar heel scherp houden. De achtergronden worden door Donkersloot op linnen geschilderd en Nederlof zeefdrukt in diverse drukgangen het beeld. In lijn en of raster, dekkend of transparant, positief of diapositief, alles in een strak ritme waarin niets aan het toeval wordt overgelaten. Maar wel ieder doek apart en uniek. Zeefdrukramen te kust en te keur met inkten en rakels.

’Het ambachtelijke traject met kwast en zeefdruk straalt veel meer warmte en charme uit’, aldus Rob Nederlof. Een geheel andere visie en kijk op kunst met uiterst kritische blikken die stuk voor stuk worden getoetst op esthetische waardigheid.
’Tekeningen maken, abstracte voorstellingen schilderen, zeefdrukken en daarna weer over de ezel. Alles samenvoegen en met houtskool werken is nu het motto’, aldus Peter Donkersloot die onafscheidelijk zijn mok koffie vasthoudt als een schilderspalet. Die breed gebarend de visie duidelijk uitlegt en waar geen zeefdrukrakel tussen te krijgen is.

De onomkeerbare stijl is altijd het figuratieve fotografisch element door te laten schemeren in de gezeefdrukte schilderijen. Expressionistisch en impressionistisch tegelijk met uitbeeldende invloeden. Gelijkend en herkenbaar abstract met een bijzonder gevoel voor het toepassen van de kleuren vooral in de diepste zwarten en het helderste wit. Kortom een stijl die typisch een Donkersloot & Nederlof inhoudt. Een stuk dat absoluut een eigen invloed heeft die zeker niet in één vlak is onder te brengen. Maar wel aan de muur kan hangen als gepassioneerd gezeefdrukt en een geschilderd stuk kunst dat compleet in een lijst een wel heel bijzondere uitstraling heeft.

In Sign Plus van juli 2012 het complete verhaal.

Drukwerk

Onderzoek heeft aangetoond dat de keuze van papier bij een uitgave van groot belang is. Niet alleen de geur en kwaliteit van het drukwerk maar ook de glans met de specifieke klank van papier. Een huidige aanwijzing is dat grote marktbepalende spelers steeds meer drukwerk inzetten om de consument op de hoogte te brengen van het aangeboden assortiment.

Het alleen via internet communiceren, iedereen geloofde dat dit de mondiale tendens zou worden, levert niet het gewenste marktpotentieel op. Slechts een te gering percentage van de consumentenmarkt wordt hiermee bereikt. Drukwerk, folders en andere verkoopbevorderende flyers scoren prima en worden steeds meer ingezet. De picea’s met hun specifieke hars, die noodzakelijk is voor de verantwoorde ecologische bereidingswijze van papier -cradle to cradle- blijkt nog steeds een betwistbaar onderwerp, waar zelfs bij de overheid misverstanden over bestaan. Echter, de relatieve dure energie die noodzakelijk is voor de keten van computerverbindingen staat niet in verhouding tot de productie van papier en het produceren van drukwerk.
De consument bepaalt en heeft graag iets in handen om bijvoorbeeld een kortingsbon uit te knippen. Het is bewezen dat dit werkt en met het toepassen van geur zou dit aan reclamedrukwerk een extra dimensie kunnen geven.