Decal Digitale Communicatie

De Romaanse kerk van Waha straalt

Een wel heel bijzondere kerk treft u in het Belgische Waha. Het is de oudste Romaanse kerk van onze zuiderburen en tevens Waals erfgoed. De Sint Etienne kerk is gewijd aan de patroonheilige en weldoener Sint Stefanus. De kerk staat parmantig op het hooggelegen kalkzandsteen plateau tussen Condroz en Famenne met zuidelijk daarachter het ruige massief van de Ardennen. Dit alles onder de rook van het iets noordelijk gelegen Marche-en-Famenne. De kerk die op 20 juni 1050 werd ingewijd door Théoduin, de bisschop van Luik, straalt een wel heel opmerkelijke sfeer uit. De architecten uit de Karolingische periode verwerkten oude Maas-Romeinse invloeden. Maar niet alleen de bouw boeit want bij binnenkomst word je verwelkomd door een immense kleurenparade die schittert op de witte muren. Het zachte zonlicht wordt door de ramen getransformeerd waarbij de intens heldere kleuren symbool staan voor leven en dood.

Sober en degelijk van buiten, omringd door eeuwenoude graven staat de kerk van Sint Etienne  midden in het kleine Waalse plattelandsdorpje Waha. Verscholen achter een bejaarde linde en een biddende monnik uit Ardens blauwsteen vervaardigd. Het zijn de trouwe dienaren die het prachtige erfgoed van Wallonië steevast beschermen. Waha is de plek die voor altijd verbonden is met verleden en heden en leven en dood.
In de Keltische periode was het hoog gelegen Waha al een strategische plek. Ook de Romeinen onder veldheer Julius Caesar vestigden zich langs de heerbaan van Rochefort via Waha en Marcourt naar Arlon. Ook de fraaie hoeve Ferme des Blanc Curés en de ruige vallei van de Hédrée maken Waha tot een echt toevluchtsoord waar evenwichtigheid gevonden kan worden. De  twee kerken, Sint Martinus en Sint Etienne, stonden destijds voor een rijk religieus leven op het platteland, wat een vrij grote heerlijkheid inhield. Door de tijd nam de populatie af en na de Franse overheersing bleef slechts één kerkgebouw over. Dit is de Sint Etienne kerk hoog op het Calestienne gebouwd.

De lichtinval van dit godshuis welke gewijd is aan de eerste martelaar van het christelijke geloof Sint Stefanus is sereen en heeft een opvallend mystiek karakter. Een zon die opkomt in het oosten en haar stralen werpt op het interieur en vervolgens de helder witte muren in vuur en vlam zet. Een rustgevende serene sfeer die door de grote gebrandschilderde ramen wordt versterkt. Prachtig werk uit 2004 van de Belgische kunstenaar Jean-Michel Folon die zich liet inspireren om op opvallende wijze zes schitterende episodes uit het martelaarsleven van de patroonheilige Sint Stefanus in gebrandschilderde ramen uit te beelden  Het opzienbarende is wel dat dit ook een van de laatste werken is geweest van Folon, die ons in oktober 2005 ontviel.

Het verhaal van Stefanus staat verwoord in het Bijbelboek Handelingen der Apostelen. Stefanus was één van de zeven diakenen die diep gelovig was en vervuld van de Heilige Geest. Deed wonderen en grote tekenen, zoals we kunnen lezen in Handelingen. Jean-Michel Folon verdiepte zich in deze versen en liet zich meevoeren met de gebeurtenissen uit die tijd en vervaardigde zes aquarellen volgens zijn specifieke visie. De steniging van de diaken Stefanus stond echter niet alleen. Later werd de profeet Johannes de Doper onthoofd en Christus gekruisigd.

Glazeniers van Ateliers Loire, gevestigd in de buurt van het Franse Chartres, vervaardigden in nauw overleg met Folon de gebrandschilderde glas in loodramen op traditionele wijze.
Het eerste deel van het verhaal beeldt uit het zogen van Stefanus door een witte hinde, de rechters met puntmutsen op spreken een oordeel uit en slaakten verontwaardigde kreten en stopten hun oren dicht nadat Stefanus had verteld dat hij Christus had gezien, staande aan Gods rechterhand. Als laatste van de eerste drie ramen bidt Stefanus tot God en wordt hij bijgestaan door een engel en duif zijnde de Heilige Geest.

Het vervolg van de drie vensters bestaat als eerste uit de steniging van Stefanus. Folon beeldt deze gebeurtenis heel opvallend uit met sneeuwvlokken die zachtjes naar beneden dwarrelen. Opzienbarend anders dan de visie die Rembrandt van Rijn dit medio 1600 vertolkte. Op het voorlaatste venster verschijnt de hand van God om de marterlaarskroon te brengen in deze onrechtvaardige strijd en als laatste raam de drie kelken waarvan één rode rozen bevat, die de doodskist van Stefanus symboliseert, dit met de waardigheid van een martelaar.

De symboliek van kleur met vogels tegen een heldere diepblauwe lucht die de vrijheid tegemoet gaan. Het zijn de afbeeldingen van de kleinere vensters die het verhaal van Stefanus steniging omlijsten. Een inspiratiebron die kunstenaar en graficus Folon ook gebruikte voor de affiches voor de verjaardag van 200 jaar Franse Revolutie en de rechten van de mens voor Amnesty International. Boeiend trouwens zijn ook zijn andere werken die over de gehele wereld worden tentoongesteld. Maar het allerbelangrijkste werk is toch wel de oudste Romaanse kerk in Waha. De sfeer met het spel tussen heiligen en zon kan zo intens fraai zijn, dat gevoel laat je niet meer los. Je leven lang niet meer.

‘De Romaanse kerk van Waha straalt’ maakt deel uit van een serie verhalen over een klein deel van de Ardense streek die opvallend genoeg door een aantal specifieke kenmerken aan elkaar verbonden is. Vanuit het verleden is Waha een opvallende plaats geweest. Niet in het minst vanwege de fraaie uit hout gesneden beelden van de anonieme Maitre de Waha, die in het begin van de 16e eeuw zijn meesterwerken vervaardigde waarvan in de kerk van Waha fraaie creaties te zien zijn.
Die streek en plaats heeft een leenheer gehad rond 1050 ten tijde van de inwijding van de Sint Etienne kerk door de Luikse bisschop Théoduin. Er was in die periode nog een ander bedehuis die gewijd was aan Sint Martinus. Dat hield de gemoederen goed bezig in dit omvangrijke gebied. Daarnaast heeft Jean-Michel Folon werken vervaardigd voor de 200-ste verjaardag van de Franse Revolutie en maakte het gebied deel uit van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.
Het zijn slechts aanknopingspunten voor een volgende episode in de geschiedschrijving van Wallonië.

Voor meer beelden klik hier.

De geschiedenis herhaalt zich

Opvallend, zo zijn de gelijkenissen met vroegere crisisperiodes. Zouden onze huidige regenten dan ook werkelijk niets hebben geleerd van de ervaringen uit het verleden? Een vraag die wij eigenlijk niet hardop mogen stellen maar een aantal zaken zijn overduidelijk. Onze kracht was toch het onder water zetten van landerijen met Willem van Oranje in de periode tegen de Spaanse overheersing. Ook later rond 1672 bracht het water ons redding. In de tijd van de Bataafse Republiek met de Franse heerschappij kwam 200 jaar geleden de Erfprins in Scheveningen aan land. Ook via het water kwam de verlosser aan wal. Het gaat uiteraard niet over de waterlinies alleen maar het water bracht wel de saamhorigheid, kracht, dadendrang en enthousiasme terug onder de bevolking.

We waren die Oranje-Nassaus zo zat dat de familie het land moest ontvluchten. Erfstadhouder Prins Willem V vertrok met de pink Johanna Hogenraad en zijn gezin van Scheveningen naar het Engelse Yarmouth. Vervolgens werd verder gereisd naar het langs de Theems gelegen Hampton-Court, vlak bij Londen. We schrijven rond 1795. De Bataafse Republiek werd uitgeroepen en een uiterst onstabiele politieke situatie ontstond waarbij de macht van Frankrijk zich flink uitbreidde.
Bijkans alles wat met Oranje of met de familie van de Stadhouder te maken had, werd na het vertrek van de Prins gezien als hoogverraad. Ververs in de lakenhandel mochten het oranje en blauw niet meer inkleuren. De Franse revolutie versnelde de overheersing aanzienlijk want de Zuidelijke Nederlanden waren al in Franse handen gevallen.

Al rond 1730 was er sprake van Regenten die de Oranjes in minachting brachten. Maar wat nog erger was, het volk werd uitgebuit door deze potentaten die de inwoners van de verdeelde gebieden volledig negeerden. Kansloos waren de hardwerkende burgers tegen de notabelen. Ook toèn extra belastingen en snoepreisjes voor de regenten. Maar zelfs de vrijheid van godsdienst werd beheerst door de bestuurders van het gespleten land. Willem Karel Hendrik Friso werd stadhouder en Willem IV genoemd maar hij was niet krachtig genoeg om het tij te keren.
Willem V werd in 1766 meerderjarig maar was ook niet de figuur die doortastend kon optreden. Zijn vrouw Prinses Frederika Sophia Wilhelmina van Pruisen echter wel. Getweeën was er opbouw van het land maar het was slechts van korte duur. De patriotten en de volgers van Voltaire en ja, Frankrijk was het helemaal. Alweer een zuiderlijk gelegen land wat ons voorspoed moest gaan brengen. De Stadhouder en zijn gemalin werden in alles tegengewerkt. Het patriottisme droop er vanaf en weg met de Oranjes. Het gezin ontvlucht ons land om vooral onnodig bloedvergieten te voorkomen en vrede te geven aan de onderdanen in welke vorm dan ook.

Het gevaar kwam nogmaals uit het zuiden en de herinnering aan de jaren 1572 tot 1579 met de geuzen die werden gesteund door de Vader des Vaderlands was bekend. Niet in het minst mag worden vergeten de broer van Willem van Oranje, Jan van Nassau die aan de basis stond van de Unie van Utrecht.

Ook de periode rond het rampjaar 1672 was onder de bevolking niet onbekend gebleven. Het water bracht opnieuw redding toen de jonge, maar uiterst gemotiveerde Stadhouder Willem III van Oranje het volk aanspoorde eensgezind weerbaar te zijn om de vijand Frankrijk te verslaan. Dat lukte maar kostte wel velen het leven in midden Holland.

Het stadhouderschap was rond het jaar 1800 onverenigbaar met het republikeinse gedachtegoed. De burgerij werd wakker vanwege het wangedrag van de bewindvoerders. Er waren in die tijd drie partijen. De Prinsgezinde Oranjepartij zonder voorman, de Democratische partij en de Staatsgezinde regentenpartij. Deze laatste twee waren tegen het Stadhouderschap. De Bataafse Republiek werd een feit en waarachtig een aantal elementaire zaken werden vastgelegd. De rechten van de mens, geen onderscheid van standen en er kwamen comités voor algemeen welzijn, oorlog en financiën. Belangrijk was ook dat de titels en waardigheid als Stadhouder, Generaal en Admiraal net als de Raad van State werden afgeschaft. Staats Limburg en Vlaanderen gingen over naar Frankrijk en in een traktaat werd vastgelegd dat de Fransen 100 miljoen gulden zouden ontvangen voor de oorlogsvoering. De Republiek moest tevens op haar kosten à 74 miljoen gulden ook nog de Franse troepen in het land gaan onderhouden. Vrijheid, gelijkheid en broederschap werden ingevoerd met wel heel vreemde besluiten die werden genomen door de Nationale Vergadering, de voormalige Staten-Generaal. Het volk stemde tegen een aantal plannen. Door te grote centralisatie werkte het niet met de heren Regenten uit het Haagse. Die waren onbekend met wat er speelde onder de bevolking op het platte land. Die bevolking die toch ook flink wat belastingen moest opbrengen.

Napoleon kwam in 1799 aan het hoofd van de regering in Frankrijk. De uitvoerende macht in de Bataafse Republiek was in handen van een Raadpensionaris en het werd stilzwijgend een monarchie. Frankrijk wilde steeds meer geld maar Raadpensionaris Schimmelpenninck laveerde flink tegen de wil van Napoleon in. Ons land zou geheel worden ingelijfd door Frankrijk als de broer van Napoleon, Lodewijk Napoleon hier geen Koning mocht spelen. Dat gebeurde maar ook die was het met een aantal zaken van broer Napoleon niet eens en kon vertrekken. Zodoende werd in 1810 het Koninkrijk ingelijfd bij Frankrijk.

De dienstplicht werd ingevoerd maar dat viel niet in goede aarde. Massale protesten alhoewel de welgestelde dienstplichtigen door loting aangewezen, veel geld betaalden om werkvolk hun plaats onder de wapenen te laten innemen. Denk ook niet dat de Cyprus-constructie die Europees schatbewaarder Jeroen Dijsselbloem begin 2013 introduceerde nieuw was. In 1811 werden bezitters van staatsleningen heel keurig bestolen en verviel 2/3 aan de staat.
De situatie werd steeds schrijnender, geen vrijheid van drukpers, schrijven en spreken. Uitsluitend na toetsing van het Franse Hof mocht er iets worden uitgegeven. De Franse taal werd de voertaal en de belastingen niet meer op te brengen door de bevolking.
De economie kwam geheel stil te leggen en afbraak van de in die tijd redelijke welvaart volgde. In Amsterdam leefde de helft van de inwoners van de bedeling. Het was afzien maar de nood bracht vriend en vijand bij elkaar en de roep om verlossing werd steeds krachtiger. De nationale eigenwaarde de stimulans om die verdeeldheid die was ontstaan te laten wegebben. De roep om de terugkomst van een krachtig leider die in Engeland verbleef werd steeds duidelijker. In het geheim werkten Gijsbert Karel van Hogendorp, Frans Adam van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum aan de terugkomst van de Erfprins van Oranje. Na het stukgelopen offensief van Napoleon te Leipzig trokken de Fransen zich terug uit Holland.
Op 30 november 1813 landde de Prins van Oranje triomfantelijk op Scheveningen en werd de Eerste Koning der Nederlanden. Een gebied wat zich uitstrekte zoals nu de landsgrenzen van Nederland, België en Luxemburg zijn.

Samenwerking in Europa een goede zaak maar zeker niet ten koste van onze bezittingen die door hard werken zijn opgebouwd. Kijk vooral naar de noordelijke landen en het iets zuidelijk gelegen Wallonië. In die landen en gebieden wordt de economie gestimuleerd en heeft dit tastbaar effect. In Nederland willen de socialisten het geld uit de zakken kloppen van de bevolking terwijl de Calvinistische oer-Hollanders het allerliefste de petunia’s opsparen voor de slechte tijden die nu zijn aangebroken. Trouwens we moeten wel sparen om enig vorm van bezit op te bouwen.

Ordinaire hervormingen worden in hoofdzaak op de minst bedeelde bevolking verhaald terwijl de middenklasse inmiddels ook getroffen is door de regenten die aan de halsband van Europa meelopen. De upperclas blijft, net als onder Lodewijk XVI zo goed als buiten schot. Het zo triomfantelijk door onze voorouders opgebouwde sociale stelsel is geprivatiseerd en staat op omvallen. De verwachte marktwerking scoorde niet. Ieder voor zich en een graai en heers maatschappij bij de overheid en banken wat zeker voor de homogeniteit van een staat niet goed is. Sociale onrust volgt meestal op dit soort praktijken.
Enorme verspilling van gelden met mislukte ICT projecten, de Fyra V-250 treinen en de zak met geld naar landen waar de arbeidsomstandigheden niet zijn zoals de overheid die onze ziel vrijkoopt. We kozen er zelf voor om die kippenfarms en textielindustrie hier af te stoten en de werkloosheid loopt zienderogen sterk op in onze contreien. Zorgkosten onverantwoord hoog, armoede en voedselbanken, geen koopkracht en afbraak van het sociale stelsel en geen toekomst en werk voor onze jeugdigen.
De onrust is groeiende onder de bevolking en vraagt een andere aanpak maar het electoraat blijkt heilig te zijn.

De roep aan Regenten in het zachte pluche van de Tweede Kamer om plaats te maken voor partij-onafhankelijk zakelijk ingestelde politiek met het vizier op een economische evenwichtigheid vindt nu nog geen gehoor. Wellicht eerst nog meer gelden naar Europa en de zuidelijke staten laten verdwijnen. Spaargelden en pensioenen herwaarderen en vrolijk tegen de EU vertellen dat Nederland het braafste jongetje is van de klas. Een schouderklopje vanuit Brussel na het leegplunderen van onze Nationale Kas. De geschiedschrijving heeft er boekdelen over geschreven en de herhalingen zijn duidelijk verwoord. Uiteraard zijn de tijden anders maar in de kern herhalen zich de basisprincipes die al vanaf de mensheid duidelijk zijn. Het is echter jammer dat onze Regenten van nu er niets van hebben geleerd.

Juist de komst van de Oranjes deden de matheid van het volk altijd weer omslaan in enthousiasme en het oranje blanje blue van de Prinsenvlag was de drijfveer. Onze vorsten hebben allemaal het water als daadkrachtig strijdwapen tegen andere invloeden ingezet.
Onze Koning echter heeft nu geen uitvoerende macht meer in vergelijking met Koning Willem I die 200 jaar geleden de eerste soevereine vorst werd van onze monarchie.
Maar ook Koning Willem-Alexander heeft alles met water maar dan op een vredelievend vlak. Als primaire eerste gezonde levensbehoefte. Maar ook dit is strijd.

Waterinkten

Waterinkten bieden de zeefdrukker ongekende mogelijkheden om fashion retail kleding te produceren op lichtgetinte textiele weefsels. Opaciteit, elasticiteit, helderheid en wasvastheid blijven gewaarborgd. Het bedrukte eindresultaat is prima was- en strijkbaar en behoudt de structuur van het weefsel.

Waterinkten worden in de volksmond als de meest milieuvriendelijke inkten beschouwd. Maar de waterinkten zijn wel degelijk industrieel chemische stoffen en bevatten, naast een gering percentage organisch oplosmiddel, een mengsel van polyurethaan en acrylaat of polyamide als co-polymeren. Deze stoffen zijn gedispergeerd in water met ethylglycol. Een waterinkt bevat nog meer toevoegingen of stabilisatoren, zoals een ontschuimer, anti-allergenen, biocioden en een wax component. De samenstelling luistert zeer nauwkeurig en bij de productie is meer energie nodig dan bij de productie van oplosmiddelhoudende of andere inkten. Ook wordt water als dure grondstof aangemerkt. Maar eenmaal op de juiste wijze gecured is het resultaat oogstrelend.

Topklasser RCL uit Leiderdorp zet ambitie neer

In Leiderdorp op Sportpark De Bloemerd werd in het clubhuis van RCL een informele bijeenkomst georganiseerd. Tijdens dit rendez-vous werd de technische en medische staf en uiteraard de complete vrouwenselectiegroep niet alleen aan elkaar maar ook aan bestuur en sponsoren voorgesteld. Daarnaast werden het huishoudelijke reglement en de sportieve doelstellingen doorgenomen. Maar van de speelsters wordt nog veel meer inzet verwacht.

Een prima zet van coach Haroon Ahmad die komend seizoen de scepter zwaait bij de Racing vrouwen uit Leiderdorp. De genodigden maakten kennis met elkaar waarbij het enorme enthousiasme van de groep speelsters die met elkaar informatie deelden opviel. Het imposante gezelschap inclusief staf en bestuur hebben er echt zin in en stralen dit ook uit. Het team, sinds jaar en dag spelend in het prachtige rood-witte tenue, is voornemens in het komende seizoen een puike prestatie neer te zetten
Teammanager Bert Siera was de rode draad die vakbekwaam de punten van huishoudelijke aard de revue liet passeren. Zelfs de huidige economische situatie in ons land maar ook specifiek in de Leidse regio werd prima verwoord. Natuurlijk heeft ook de vereniging hiermee te maken en zijn ook de vrouwen afhankelijk van gelden van sponsoren. Die sponsoren werden persoonlijk toegesproken en Bert Siera dankte de bedrijven voor het vertrouwen.

Ook stelde hij het vrijwilligerswerk aan de orde. Want niet alleen een sportieve prestatie wordt verwacht van de selectiegroep maar ook meer betrokkenheid bij andere verenigingsactiviteiten. Waar mogelijk en in overleg uiteraard maar wel degelijk meer betrokkenheid bij de Leiderdorpse Racing.

Veranderingen ook in de medische staf bij de Leiderdorpse club waar Stephanie Zwaan als fysiotherapeut toegetreden is om de speelsters in die specifieke trajecten te begeleiden en indien nodig te behandelen. Uiteraard ook de hiërarchische lijnen met naast Haroon Ahmad, Bert Siera, Ron Bernardon, Marcel Hogenboom, Ronald Nieuwenhuizen en Ton Zwagerman. Als keeperstrainer werd een wel heel bekende naam naar voren gebracht maar de onderhandelingen zijn nog in volle gang en een handtekening was nog niet geplaatst. RCL zou dit zo spoedig mogelijk bekend gaan maken.
Trainer coach Haroon Ahmad presenteerde zijn meiden en noemde iedere speelster afzonderlijk om bij de nieuwe aanwinsten achtergronden te vertellen. Deed dit gepassioneerd en op overtuigende wijze.

Ron Bernardon vertelde over de motivatie en instellingen en zette alles keurig uiteen. Ook het investeren in de jeugdopleidingen maakt deel uit van beleid van de Topklasser in het vrouwenvoetbal.
Drita Celaj werd als talentvolle speelster van het afgelopen seizoen in het zonnetje gezet door aanvoerster Marcha Duijkers van het Leiderdorpse keurkorps.
Een fantastische basis waarbij doelstellingen, ambitie en sportiviteit en het in harmonie met elkaar omgaan de drijfveer gaat worden voor succes in Leiderdorp.

Meer beelden ziet u hier.

Naar de website van Topklasser RCL

Naïviteit

Het werd afgedaan als verhaaltjes, de bedreigende onveilige situaties die zich onder het statige Leidschendamse Damplein afspelen. Een uiterst vreemde gang van zaken die ’totaal niet bekend’ was bij de ambtenaren van de lokale overheid. Door de plaatselijke politieke partij Gemeentebelangen werden in het vragenuur van de commissie Algemene zaken vragen gesteld. Kwamen de gememoreerde feiten over onder meer de hangjeugd dan als donderslag bij heldere hemel uit de lucht vallen?

Jazeker, het donderde afgelopen dinsdagavond in Voorburg want de ambtenaren in koor wisten van niets. Een ‘onzinverhaal’ maar de vraag was of de constateringen nu wel dan niet een echte mythe waren. Het was zeker ook niet de eerste keer dat er communicatieproblemen waren vanuit de ambtenarij omtrent het Damplein. De vastgestelde staatssteun inclusief de correspondentie naar de Europese Commissie is daar een markant voorbeeld van.

Maar nee, het waren geen fabels. Verre van dit. Dit bleek wel toen een rayoncoördinator van woningbouwvereniging Wooninvest in detail de lijst opsomde van bellers. Geen verzinsels derhalve doch de keiharde realiteit die door zowel bewoners als huurders/eigenaren werden geuit. Moeders van kleine kinderen met buggies, ouderen die moeilijk ter been zijn en invaliden die zich ernstig zorgen maken omtrent de veiligheid in de onderaardse parkeergarage en de daarbij behorende bergingen onder het Damplein. Deze rayoncoördinator weet wel exact de problematiek te verwoorden.
Toegangen die niet te bereiken zijn waarbij veiligheid niet wordt gegarandeerd. Hangjeugd, inbraken en vernielingen, het werd terloops even op tafel gegooid. Wooninvest weet ervan. De klachten zijn genoteerd en onderkend waarbij veiligheid voor alles gaat, maar dat de ambtelijke molens erg traag malen, ja dat wisten we al. Daarom kan die veiligheid nog steeds niet worden gegarandeerd in de tweelaags parkeergarage onder het Damplein.
Maar de klagende bewoners van het Damplein op de hoogte houden van de ambtshalve vorderingen zou wellicht niet verkeerd zijn. Ook het afschuifsysteem van de gemeente valt niet in goede aarde omdat alle verantwoordelijkheid door haar wordt afgewezen. Een vastgoedbeheerder heeft de garage en de portieken onder haar hoede maar blijft op de vlakte en daarmee is de cirkel rond. Dat de klachtenafhandeling anders moet gaan voor dit miljoenencomplex is ook bij Wooninvest inmiddels duidelijk.

Het paradepaardje van de gemeente Leidschendam Voorburg behelst een uiterst ingewikkelde constructie. Meerdere partijen dienen hun verantwoordelijkheid te nemen. Dat er wordt gehandeld in drugs en de hangjeugd dit domein in avond en nacht beheerst is sinds de opening van één jaar geleden een feit. Schoonmaak van portieken en parkeergarage heeft sinds februari van dit jaar niet meer plaatsgevonden. Sommige bewoners ondernemen nu zelf actie terwijl nota bene een niet onaanzienlijk bedrag als servicekosten per maand wordt geïnd. De kopers van de luxueuze appartementen betalen dit via de Vereniging van Eigenaren. Probleem is echter de behoorlijke leegstand van dit onderdeel van het Damcentrum project.
De slotenmaker zou vrijdagmiddag de vele beschadigde deuren weer voorzien van  het nodige hang-en sluitwerk en herstelwerkzaamheden uitvoeren maar deze kwam niet opdagen. Voor wat betreft de deur naar het afgesloten deel van de parkeergarage moet een nieuwe constructie gemaakt worden. Geld lijkt daarvoor vrij gemaakt te moeten worden.

Veiligheid en openbare orde zou normaal gesproken een gemeentelijke aangelegenheid zijn maar met de constructie van diverse ondernemingen die onder het Damplein verantwoordelijkheid dragen, raakt iedereen het spoor bijster. Naïviteit bij de bestuurders en communicatieproblemen onderling. Het zo prestigieuze Damplein verpaupert in rap tempo. De dure appartementencomplexen lopen bijkans sterk in waarde terug doordat geen der partijen verantwoordelijkheid neemt. Maandag is er een overleg gepland tussen alle direct betrokkenen waarbij op de agenda staat dat gelden vrijgemaakt moeten worden, die ten gunste van de openbare veiligheid, ordehandhaving, het afgesloten deel van de parkeergarage en vooral de schoonmaak dienen te komen voor het onderaardse gebeuren van dit complex.
Vooralsnog blijft het afwachten maar één ding is wel zeker, het is geen fabel over het Damplein te Leidschendam maar pure realiteit. En daar zou ook de gemeente Leidschendam Voorburg op gepaste wijze mee om dienen te gaan om iets dichter en meer betrokken met de bewoners om te kunnen gaan.