Decal Digitale Communicatie

Ode aan de Bomen

Wearable Art & Designer Lichel van den Ende brengt het groene aspect van stedelijke verduurzaming in ’s-Gravenhage weer helemaal in de belangstelling.
Met versierde bladeren, door diverse sympathisanten vervaardigd, wil straatkunstenaar Lichel van den Ende deze als onderdeel van ecologische processen op diverse unieke kostuums inzetten tijdens de opening van het Lustrum “Ode aan de Bomen” op het Nachtegaalplein op zondag 2 september om 15.00 uur.

Bladeren versieren om nooit te vergeten. Met een illustratie, een gedicht of andere kunstuitingen, maar wel met een knipoog naar het groen. Immers, bladeren aan de bomen geven mensen zuurstof en het gedeelte fijnstof wordt via de bladeren weer opgenomen. Een volledig natuurlijk proces, maar dan moeten we wel over voldoende bomen beschikken.
De Europese Commissie heeft ‘Routekaart klimaat 2050’ geïntroduceerd, dat wordt ondersteund door alle EU landen gezamenlijk. Dit alles om gefaseerd te komen tot een reductie van 80% van de broeikasemissie ten opzichte van 1990. Sinds de politiek de koolstofarme economie heeft ontdekt komt ook de handel in CO2 emissies, dat geld kan opleveren, van de grond.
Maar de politiek gaat aan een heel groot aspect voorbij en dat is de evolutie van de aarde waarbij opwarming een natuurlijk proces is.

Een prachtig voorbeeld over stedelijke verduurzaamheid is het werk van collega kunstenaar Joseph Beuys (1921-1986), die met conceptuele kunst iets unieks neerzette. Dit werk heeft nu absoluut wereldwijd een voorbeeldfunctie. Tijdens Documenta 7 (1982) in het Duitse Kassel startte Beuys, die altijd onafscheidelijk gezien werd met zijn vilten hoed en medeoprichter was van de ecologische partij Die Grünen, het project 7000 Eichen. 7000 Eiken werden in een tijdsbestek van 5 jaar in Kassel en omgeving door vrijwilligers geplant. Dit tezamen met een stenen basaltblok ter bescherming. De jonge aanplant moest beschermd worden maar tevens was dit ook een symbolisch gebaar tegenover de andersdenkenden.

Doel was de stedelijke verduurzaming op milieugebied met artistieke invloeden te bewerkstelligen. Het was in die tijd een bijzonder omstreden project wat Joseph Beuys lanceerde. Hij bleek zijn tijd ver vooruit want de eiken bepalen nu, dertig jaar later, in grote mate het stadsbeeld en de bomen zijn een vast gegeven op kaarten met alle informatie van aanplantdatum. De moeizame groene invalshoeken van toen zijn heden de optimale verduurzaming die zijn visie eeuwig zullen doen uitstralen. De stad Kassel (Hessen) staat trouwens met het Wilhelmshöhe Bergpark op de nominatie om in 2013 als Werelderfgoed (UNESCO) aangemerkt te worden.

Met deze opvallende draagbare objecten wil Lichel van den Ende in de stad Den Haag de aandacht richten op verduurzaming door middel van het plaatsen van bomen. Of de Hofstad daarin slaagt, blijft vooralsnog een vraagteken. Vooraanstaande politici die ons land bestieren blijken echter nog steeds niet het verschil tussen bomen uit Brazilië en hout voor de papierindustrie, dat zonder ecologische problemen volledig gecontroleerd wordt ingezet, te kennen.
Wellicht dat deze Ode aan de Bomen met het prachtige werk van Lichel van den Ende bijdraagt tot een politieke bewustwording van de stedelijke verduurzaming in de Residentiestad.

Meer beelden ziet u hier

Artistieke grootmeesters in de zeefdrukkunst

Terwijl de katten hun prooi als triomf laten zien die in het immense maïsveld voor de veranda werd gevangen zakt de zon met een rode gloed onder. Inspirerend en rustgevend terwijl de wind door de bomen ruist en de maïskolven doet bewegen. Terloops brengen ook de vogels nog even hun laatste lied van de dag ten gehore.
Diep weggedoken in de natuur, ver weg van alle dagelijkse beslommeringen. Juist die ruimtelijke en landelijke rustieke omgeving werkt zinnenprikkelend met creatieve ideeën voor de twee unieke kunstenaars.

Het zijn Peter Donkersloot en Rob Nederlof die de laatste zes jaar samen intensief bezig zijn om de grenzen van de creativiteit met behulp van zeefdruktechnieken op te zoeken. Vernieuwend is de combinatie van die twee vijftigers die elkaar heel scherp houden. De achtergronden worden door Donkersloot op linnen geschilderd en Nederlof zeefdrukt in diverse drukgangen het beeld. In lijn en of raster, dekkend of transparant, positief of diapositief, alles in een strak ritme waarin niets aan het toeval wordt overgelaten. Maar wel ieder doek apart en uniek. Zeefdrukramen te kust en te keur met inkten en rakels.

’Het ambachtelijke traject met kwast en zeefdruk straalt veel meer warmte en charme uit’, aldus Rob Nederlof. Een geheel andere visie en kijk op kunst met uiterst kritische blikken die stuk voor stuk worden getoetst op esthetische waardigheid.
’Tekeningen maken, abstracte voorstellingen schilderen, zeefdrukken en daarna weer over de ezel. Alles samenvoegen en met houtskool werken is nu het motto’, aldus Peter Donkersloot die onafscheidelijk zijn mok koffie vasthoudt als een schilderspalet. Die breed gebarend de visie duidelijk uitlegt en waar geen zeefdrukrakel tussen te krijgen is.

De onomkeerbare stijl is altijd het figuratieve fotografisch element door te laten schemeren in de gezeefdrukte schilderijen. Expressionistisch en impressionistisch tegelijk met uitbeeldende invloeden. Gelijkend en herkenbaar abstract met een bijzonder gevoel voor het toepassen van de kleuren vooral in de diepste zwarten en het helderste wit. Kortom een stijl die typisch een Donkersloot & Nederlof inhoudt. Een stuk dat absoluut een eigen invloed heeft die zeker niet in één vlak is onder te brengen. Maar wel aan de muur kan hangen als gepassioneerd gezeefdrukt en een geschilderd stuk kunst dat compleet in een lijst een wel heel bijzondere uitstraling heeft.

In Sign Plus van juli 2012 het complete verhaal.

Drukwerk

Onderzoek heeft aangetoond dat de keuze van papier bij een uitgave van groot belang is. Niet alleen de geur en kwaliteit van het drukwerk maar ook de glans met de specifieke klank van papier. Een huidige aanwijzing is dat grote marktbepalende spelers steeds meer drukwerk inzetten om de consument op de hoogte te brengen van het aangeboden assortiment.

Het alleen via internet communiceren, iedereen geloofde dat dit de mondiale tendens zou worden, levert niet het gewenste marktpotentieel op. Slechts een te gering percentage van de consumentenmarkt wordt hiermee bereikt. Drukwerk, folders en andere verkoopbevorderende flyers scoren prima en worden steeds meer ingezet. De picea’s met hun specifieke hars, die noodzakelijk is voor de verantwoorde ecologische bereidingswijze van papier -cradle to cradle- blijkt nog steeds een betwistbaar onderwerp, waar zelfs bij de overheid misverstanden over bestaan. Echter, de relatieve dure energie die noodzakelijk is voor de keten van computerverbindingen staat niet in verhouding tot de productie van papier en het produceren van drukwerk.
De consument bepaalt en heeft graag iets in handen om bijvoorbeeld een kortingsbon uit te knippen. Het is bewezen dat dit werkt en met het toepassen van geur zou dit aan reclamedrukwerk een extra dimensie kunnen geven.

Geursensatie

Geur is een natuurlijk of chemisch aromaat die via de neus in het lichaam wordt opgenomen. In het bovenste deel van ons reukorgaan vindt een biochemische interactie plaats via synapsen en zenuwcellen die de informatie rechtstreeks stuurt naar het limbisch systeem van ons lichaam. De mens kan met de neusreceptoren meer dan 10.000 geuren herkennen. Het limbisch systeem bevindt zich tussen de hersenstam en de grote hersenen en geeft direct gevoelens en emotie weer.

De zeefdrukker beschikt over zeefdrukgazen die een unieke laagdikte op diverse substraten kunnen aanbrengen. Ook voor het zeefdrukken van coatings die op heel specifieke manieren bepaalde geuren uitstralen. Dit in vergelijk met offset, flexo en diepdruk waar in de meeste gevallen geuroliën toegepast worden die geleidelijk migreren. Zeefdrukken via microcapsules en sponsjes met verbeterde microtechnieken die langduriger en veel efficiënter hun werk doen.
In het verleden werden grote capsules via grove zeefdrukgazen gedrukt waarbij een behoorlijke inktlaagdikte werd aangebracht. De grootte van de capsules waren rond de 30 micron en moesten wel door de mazen heen om op het substraat aangebracht te kunnen worden. Door het openkrassen van de capsules kwam geur vrij die het werk op de zintuigen activeerde.

Als basis een polymeerverbinding en een voorbeeld uit het begintijdperk van capsules is het zelfkopiërende doordruksysteem waarbij de druk van de pen aan de onderzijde zorgde voor het kopiëren van de tekst op een vervolgvel. De capsules werden opengedrukt, vandaar ook de naam doordruksysteem.
Voor geurstoffen was 1969 het jaar van de doorbraak waarbij tegenwoordig de evolutie van de ontwikkelingen elkaar opvolgen.

Lees in SignPlus Magazine van deze maand meer over de technische en chemische vernieuwende aspecten van geurinkten die in zeefdruk verwerkt kunnen worden.

Romeinen brachten vernieuwingen

Met de komst van de Romeinen in ons gebied werd een cultuur afgesloten. Nieuwe zaken werden tastbaar voor de Bataven en Cananefaten die ons land bevolkten in die periode, zo’n tweeduizend jaar geleden. De ingeburgerde ruilhandel werd omgezet in baar geld maar ook goederen als glas, lepels en messen waren voor de inheemse populatie geheel nieuw. De bevolking leerde schrijven en ook voedsel werd gevarieerder met ondermeer vruchten als druiven en perziken.

Er werd druk gebouwd en langs de grens met de Rijn ontstonden nederzettingen die in eerste instantie door militairen werden bevolkt. Na de Bataafse opstand kwam het gewone leven in een gemoedelijk vaarwater. De aanleg van een uitstekend verharde weg langs de limes, de noordgrens van het Romeinse Rijk op de zuidoever van de Rijn was het eerste teken van wegenbouw dat de legerplaatsen met elkaar verbond.
Ook de aanleg van het Kanaal van Corbulo tussen Maas en Rijn was van essentieel belang om handel te stimuleren. Daarnaast ook een brede verharde heerbaan met mijlpalen, de voorloper van de kilometerpalen. Huizen werden uit steen opgetrokken, evenals badhuizen voorzien van warm water en een rioleringsnetwerk.
Maar ook werd de inheemse bevolking geconfronteerd met het fenomeen grondbelastingen, vaak door het afstaan in natura van een deel van de opbrengst wat bestemd was voor het leger.

Forum Hadriani werd in het westen van het immense Romeinse Rijk een toonaangevende stad achter de limes. Economische bedrijvigheid op de rand tussen strandwallen en het veen. Via het Kanaal van Corbulo met directe verbindingen via Maas, Rijn naar het oosten en Striene en Schelde naar het zuiden, alwaar de bedrijvigheid in rap tempo groeide.
Handel en nieuwe ontwikkelingen volgden elkaar in snel tempo op en de inheemse Cananefaten maakte zich de Romeinse cultuur nagenoeg eigen.

Voor meer informatie en beelden van de onthulling door wethouder Heleen Mijdam van de gemeente Leidschendam-Voorburg van het hoofdbaken bij het Arentsburghpark verwijzen wij u gaarne door naar: http://www.prosellarcheo.nl/alle-wegen-leiden-naar-forum-hadriani/