Neil Young & Crazy Horse: Langs ijzig hoge bergen en harmonieuze valleien
Een opzienbarend optreden van Neil Young en zijn band Crazy Horse afgelopen woensdagavond. Een volgepakt Ziggo Dome met maar liefst 17000 gemêleerde fans waren er in Amsterdam getuige van. Of iedere bezoeker zijn deel heeft gekregen blijft altijd de vraag. Daarnaast weet je van tevoren nooit wat je met deze rockers van allure mag verwachten. Laat je maar verrassen is daarom altijd het beste gezegde.
Een tot de nok toe gevulde arena waar jong en oud werd overvallen met het Wilhelmus. Patriottisme en het respect werd gewaardeerd met nog een extra couplet waarbij de bandleden en Einstein met zijn hulpjes met hun rechterhand op het hart stonden. Het voorspel van deze Alchemy tour van Neil Young en the Horse had veel weg van het meer dan drie decennia geleden uitgebrachte Rust Never Sleeps album en de film. Maar het bleef een aanschouwelijk gebeuren met Einstein in de hoofdrol op het podium. Neil Young in het zwart dit keer met jasje, hoed en T-shirt met witte opdruk. Vergezeld door zijn rockers van Crazy Horse. Rolf Molina op drums, Billy Talbot op bass en Frank Sampredo op slaggitaar. Het eerste nummer werd loeihard en vol overgave gespeeld. Love and only love met een dynamiek waarbij heel duidelijk de toon werd gezet. Minder hard, wat absoluut beter tot zijn recht kwam, volgde Powderfinger waarbij al duidelijk werd dat de heren on stage in deze muziektempel er veel plezier in kregen.
Gepassioneerd werd van zijn laatste album Walk like een Giant als absoluut hoogtepunt neergezet waarbij ook de sfeer een belangrijke bijdrage leverde. Een gedeelte van de toehoorders was juist meer gecharmeerd van het oudere oeuvre. Die wens bracht Neil in vervulling door solo Heart of Gold te vertolken. Hij kreeg daarmee de ruim 6000 man op de immense vloer plat en aan het meezingen. Het kippenvelgehalte was enorm. De zuivere klanken als snelstromende beekjes in harmonieuze valleien waarbij de akoestiek van de Ziggo Dome een belangrijk aandeel leverde. Dit akoestische spel had absoluut meer mogen worden maar de Canadees Young is nu eenmaal onvoorspelbaar.
De ontknoping van Ramada Inn kreeg het publiek in Amsterdam echter niet te horen. ‘That’s enough’ moest de 67-jarige Neil gedacht hebben nadat hij met regelmaat visuele signalen naar Einstein stuurde. Morgen schijnt de zon immers weer maar voor alle duidelijkheid, er was met de muziek helemaal niets mis.
Met het traditionele Cinnamon Girl werd het publiek niet vergeten maar de cadens van nummers als Fucking‘ Up en Hey Hey, my my waren te langdradig. Passioneel, dat zonder meer en in een ritmisch geheel, maar in die kostbare tijd hadden andere succesnummers gebracht kunnen worden waarvoor een gedeelte van het publiek was gekomen. Ook werd de allerhoogste ring niet meegenomen in de lichttechniek waardoor er ook een tweedeling kwam. De heren op het toneel hadden het trouwens prima naar hun zin en het repertoire blijkt altijd een verrassing alhoewel Europa iets anders voorgeschoteld kreeg dan Oceanië.
De encore was weer loeihard en onovertroffen. Young met Crazy Horse die het Ziggo Dome op haar grondvesten liet schudden. Een prima performance waarbij na afloop op het voorportaal het ruige geweld van de snaren via de voetbaltempel nog als muziek in de oren bijkans terugketste. Het publiek was tevreden maar had wellicht iets anders verwacht maar Young is onvoorspelbaar en zoals eerder gememoreerd, met de komst van een nieuwe morgen, komt ook de zon weer gewoon op.
